Pardon meneer, weet u misschien waar ik het paneermeel kan vinden? De medewerker van de supermarkt helpt me verder. „Dat je dat gewoon durft te vragen, mama”, fluistert mijn dochter in mijn oor. En: „Awkward” – want zo gaat dat met pubers. Ik leg haar uit dat ik het geen probleem vind om vragen te stellen.
Het klopt dat ik gemakkelijk op mensen af stap om hulp te vragen, maar helemaal eerlijk ben ik hierin nu niet. Ook ik kan schroom ervaren bij het vragen om hulp. Zeker als ik vind dat ik iets zelf zou moeten kunnen. Alsof een vraag stellen iets negatiefs zegt over mijzelf. Waarom voelen we toch altijd die drempel wanneer we iemand om hulp willen vragen?
Gaat het over boodschappen of het vinden van de weg, is dat niet zo erg. (Tegenwoordig hebben we Google Maps, nietwaar?) Ingewikkeld wordt het wanneer het om serieuze problemen gaat, die de nare eigenschap hebben om erger te worden naarmate je ze langer negeert...
Zo blijkt de drempel om professionele hulp te zoeken bij schulden hoog. Ook doordat er nog steeds een taboe op deze problematiek rust, stelt ervaringsdeskundige en schuldhulpverlener Farley van Heydoorn die zich heeft voorgenomen de beste schuldhulpverlener van ons land te zijn. Terwijl het gesprek juist het begin kan zijn van de oplossing.
Zo kom je er immers achter hoe je uit de schulden kunt komen. Wellicht word je geattendeerd op een cursus over financiële redzaamheid. Maar ook de route naar schuldhulpverleners van de gemeente kan uiteindelijk de uitkomst zijn. Praten over geld doen we sowieso te weinig. Liever hebben we het met elkaar over het weer of de vakantie. Koetjes en kalfjes dus. Maar iets dat je lastig vindt om te doen, vraagt juist om oefening in plaats van ontkenning. Patronen laten inslijten kost tijd.
Des te belangrijker om er vroeg mee te beginnen en regelmatig met onze kinderen te praten over geld. Hoe kom je aan je geld? Waar geef je het aan uit en hoe spaar je het? Dat zijn uiteraard relevante vragen. Maar zo’n gesprek kan ook gaan over twijfels en blunders. Misschien juist wel daarover. Zoals die keer dat ik teveel kinderopvangtoeslag had ontvangen, omdat ik vergeten was ons verzamelinkomen door te geven. En natuurlijk ook over hoe je dat dan hebt opgelost: bellen met de BelastingTelefoon in mijn geval. Het resultaat: ik moest nog steeds alles terug betalen. Gelukkig kon dat in termijnen.
Terug naar de winkel. Inmiddels sta samen met mijn puber bij de kassa met in mijn hand een pak paneermeel. En met een nieuw voornemen: de volgende keer als ik iets niet kan vinden, laat ik mijn dochter er om vragen.
Johanneke Mijnhardt (1977) studeerde bedrijfseconomie en wijsbegeerte. Ze stond jaren voor de klas maar nu is ze onderwijsconsulent en auteur. Johanneke schreef het boek ’Ik stuur je een tikkie’.
Comments